Ken Daniels was in het land. Ter gelegenheid van zijn aanwezigheid organiseerde vzw Donorfamilies, op 27 augustus, een debatavond met andere experten, ouders van donorkinderen en donorkinderen. In totaal namen 3 ouders van donorkinderen deel aan het debat: een mama van een zoontje verwekt dmv eiceldonatie, een papa van twee jonge kindjes verwekt dmv spermadonatie en een moeder van drie volwassen donorkinderen.
Als Belgische experten waren fertiliteitarts Petra De Sutter en geneticus Jean-Jacques Cassiman present. Beiden verschenen op de radar toen er in maart een artikel in De Standaard verscheen (‘Vanobbergen en Cassiman op de bres voor donorkinderen’ met ook een bijdrage van Donorkinderen België). Het artikel zou leiden tot een interview met hen beiden in Reyers Laat.
Een aantal zaken maakten de avond bijzonder: de openhartigheid en het respect voor elkaar. Het doel van het debat was niet om standpunten haaks op elkaar te laten staan, maar eerder een dialoog te creëren waarbij verschillende perspectieven naast elkaar konden gelegd worden. Alle partijen zijn ook dan ook onomstotelijk verbonden met elkaar. We blijven er van overtuigd mocht onze overheid een wetgeving uittekenen die niet alleen aan de complexiteit die donorconceptie erkent, tegemoetkomt en weerspiegelt, dit alle partijen en onderlinge relaties ten goede zal komen.
We vonden het een beetje jammer dat er die avond geen donorkinderen in het panel zaten die het donorconceptie-gegeven altijd hebben geweten, noch dat andere ouders van volwassen donorkinderen aan het bod kwamen dan de mama die we ooit in een geblurde versie in de Panorama-reportage zagen. Het had fijn geweest om andere, nog niet gekende, donorkinderen aan het woord te horen daar het soms leek alsof je in een gezinstherapie-sessie ipv een debat was terechtgekomen.
Verrassend was een man uit het publiek die zich kenbaar maakte als spermadonor. Hij zelf is vader van twee tiener jongens. Hij vertelde dat hij zijn kinderen had verteld dat hij donor was geweest. In het one-to-one gesprek achteraf vertelde hij dat hij het ziekenhuis kenbaar had gemaakt bereid te zijn anoniem-status op te geven, mocht de wetgeving in ons land ooit wijzigen. Heel schattig was zijn antwoord toen ik hem vroeg: stel dat je donorkinderen ooit contact zoeken, zou je daarvoor openstaan? Hij antwoordde dat een teken van leven van hen, te weten of ze het goed stellen voor hem de ultieme bevestiging van zijn goede daad zou zijn. Which is a very nice answer.
We vroegen Ken Daniels wat zijn mening was over hèt argument dat centra, beleidmakers en zelfs een ethicus op tafel leggen als het aankomt om de anonimiteit in ons land niet af te schaffen: de angst voor het grote tekort en daling in aantal donoren. Zijn antwoord was helder en oprecht: nooit kan een economische of financiële reden de hogerhand halen als het aankomt op het toekennen van de basisrechten van de mensen die er door verwekt zullen worden. Hij gaf ons ook een primeur mee: in Australië werd er net een wet goedgekeurd waarbij alle anonieme binnenlandse donoren gecontacteerd worden met de vraag of zij hun anonieme status wensen te veranderen zodat hun offspring meer over hen te weten kan komen.
Persoonlijk hebben we het meeste gehad aan de vernieuwende bijdragen van de experten en de ouders van de jonge donorkinderen, daar dit de nieuwe generatie van ouders betreft. Een eerste generatie die de moed heeft een organisatie op te richten om andere ouders te helpen, elkaar te steunen maar ook stappen wenst te ondernemen om in dialoog een beter beleid uit te werken die volgende generaties ouders en donorkinderen alleen maar ten goede kan komen.
Groet,
Steph
Donorkinderen 