Mijn verachterlijke achternaam

Ik hoef mijn achternaam niet. Hij past bij niet bij me, net zo min als ik bij het gezin waarin ik werd geboren. Ik kreeg de naam van mijn sociale vader. Een man die mij liever niet had gehad, maar akkoord ging met een poging om een kind te verwekken dat het sterkst zou aanleunen bij the real deal: een eigen volledig biologisch kind.

Mijn vader was onvruchtbaar. Het zaad werd gehaald bij een man die gelijkenissen met hem vertoonde zodat het perfecte plaatje nagestreefd kon worden. Ongemakkelijkheden zouden onopgemerkt met de tijd wel vervagen.

Maar de waarheid is, het plaatje klopte niet en dat deed het nooit. Toen ik klein was dacht ik regelmatig dat een verpleegster me per ongeluk in het ziekenhuis had verwisseld en dat ik zo bij hen verzeild was geraakt. Ik voelde me anders, maar ik wist niet waarom.

Het voelde alsof er een continue strijd tussen 2 werelden plaatsvond. Aan de ene kant was er het najagen van de bevestiging van mijn ouders om te zijn wat zij verwachten versus een andere kant waarbij constant onbewust werd aangevoeld dat het (ik) niet klopte. Alsof je je kost wat kost in te kleine schoenen tracht te wurmen. Je weet dat ze niet passen, doch forceer je jezelf om ze aan te trekken en je levenspad ermee te bewandelen.

Toen ik na al die jaren achter de waarheid kwam, kende ik geen grotere opluchting toen het schoeisel eindelijk van mijn voeten mocht. Het was alsof voor het eerst mijn ziel werd vrijgegeven. Bevrijd van het keurslijf dat me was aangemeten, werden meteen ook de littekens zichtbaar.

Ja, ik ben getekend. Je ziet het misschien niet meteen aan de buitenkant, maar diep van binnen liggen mijn wortels aan de oppervlakte. Ze kregen namelijk nooit de kans om degelijk te aarden, daar ik werd ontworteld nog voor ik begon te kiemen.

De grond die me werd aangeboden werd gekenmerkt door een grote droogte. Mijn ouders ondervonden al snel dat hun kinderen niet meer dan een dure namaakversie waren dan de eigen biologische kinderen die er niet kwamen. Het is opvallend hoeveel verdriet en pijn er vast te stellen valt aan weerszijden van de wand.

Daarbovenop zag mijn vader zijn kans schoon om na de onthulling van de leugen meteen naar de exit te hollen. Bevrijd van de kettingen die hem naar beneden hielden, koos hij ervoor om alle banden te verbreken. Hij hoefde eindelijk niet meer te faken.

Een decennium later heb ik, met wat psychologen op te tribune, een deel van het verleden achter me kunnen laten. Tuurlijk staan er nog een aantal rekeningen open. Donorconceptie blijft een constructie waarbij de woekerintresten op het bord van het kind geserveerd worden. Nog steeds geen enkel symbolisch Rennie-tabletje in zicht om het lijden ietwat te verlichten.

Meerdere schaduwen blijven me achtervolgen. Eentje ervan is zijn achternaam. Hem neerschrijven of uitspreken brengt me keer op keer op terug naar mijn ontstaan, de valse start en de jeugd die ik heb gekend.

Sommigen kinderen dragen hun achternaam met trots. Ik draag de mijne met schaamte. Het herinnert me aan de man die ons in steek liet. Iemand  waar we zelfs niet eens van afstammen. Ik was namelijk nooit zijn kind. Waarom zou ik me dan nog aan hem moeten verbinden?

Steph (gewoon Steph, niet meer en liefst ook niet minder)