Zoekend naar woorden om te omschrijven hoe ik me voel, of hoe het voelt wanneer je grondvesten onderuit worden gehaald. Ik vlucht, ontken, erken, confronteer, vergeet, weet, … Ongeveer elke mogelijke emotie heeft reeds de revue gepasseerd, in de hoop hetgeen te kunnen vatten wat afgelopen donderdag werd meegedeeld.
Niet goed wetend waar te beginnen, ben ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor jullie verplicht iets van achtergrond te schetsen. Het zal hopelijk niet alleen wat zaken verduidelijken, maar wie weet krijg ik de vinger op de pijnlijke wonde gelegd.
Mijn naam is Steph. Ik ben 1/3e van een drieling. Ergens begin januari 1979 zag ik samen met mijn broer Bernhard en zus Sophie het levenslicht. We waren het resultaat van een behandeling met donorzaad.
Mijn vader bleek namelijk onvruchtbaar. De kinderwens van mijn moeder was zo groot dat ze hem uiteindelijk kon overhalen om op het voorstel van de fertiliteitsarts in te gaan. Ze kreeg hormonen toegediend, het anonieme zaad werd ingespoten en een achttal maanden later zijn we geboren. Mijn ouders kregen het advies niets te vertellen en te doen alsof we biologisch wel van hen beiden afstamden. Ongemakkelijkheden zouden met de tijd vervagen waardoor het perfecte plaatje nagestreefd kon worden.
Mijn vader zou echter nooit kunnen aanvaarden dat we zijn biologische kinderen niet waren. Voor hem – zo vertelde hij later – waren we de constante reminder aan zijn onvruchtbaarheid. Hij moest ons niet, beschouwde ons eerder als een gigantische last. Het geheim werd jaren angstvallig toegedekt.
Tevergeefs jaagden we zijn liefde na, maar botsten we steevast op een muur. We groeiden op met het zelfbeeld dat we nooit goed genoeg waren: te dom, te lelijk, niet leuk genoeg om van te houden.. We waren er van overtuigd dat, wat het ook was, het zeker aan ons moest liggen. Verdoken opmerkingen en represailles van familieleden aan zijn kant vergrootten het gevoel van minderwaardigheid.
Toen we 3 jaar oud waren, werd mijn moeder spontaan zwanger van mijn vader. Mijn broer Diether werd geboren. Mijn vader voelde zich niet alleen verraden door de arts maar ook door mijn moeder. Hij wist nu ook zeker dat hij volledig onterecht opgezadeld zat met kinderen die hij zelf nooit had gewild.
Spanningen waren er altijd in ons gezin. Zoveel zaken liepen er fout. Het resulteerde in het gegeven dat 4 kinderen met een zwaargevulde rugzak het levenspad werden uitgezonden.
Toen we op ons 25 jaar er achterkwamen dat we donorkinderen waren, weet ik nog dat mijn jongere broer hier het meeste moeite mee had. Hij liep weg van de tafel. Mijn zus en ik holden hem achterna en vonden hem al huilend in het toilet van het restaurant. Hij zei dat we geen broers en zussen meer waren. We vertelden hem dat we dat altijd zijn en zullen blijven. Dat die halve verwantschap niets aan onze band doet. Samen hadden we al zoveel meegemaakt. We zijn overlevers: we zouden ons ook hier wel doorslaan.
Nadat mijn vader had vernomen dat we de waarheid wisten, trok hij de genetische kaart. Mijn broer, zus en ik werden letterlijk weggegomd uit zijn leven: foto’s werden weggehaald, ons bestaan werd ontkend en we werden de deur gewezen. Niet dat hij een betere vader was voor zijn enig biologisch kind. Ouderschap is voor hem een relatie die van 1 kant komt: zolang hij niet veel – tot geen – moeite hoeft te doen, val je in zijn gratie. En anders hoeft het niet voor hem. Ondertussen heeft mijn broer(tje) ook alle contact met hem verbroken.
Na de verwerking van de leugen en de verbanning, kwam er het andere luik: Wie ben ik, Waar kom ik vandaan? Wie is mijn (onze) biologische vader? Zijn er halfbroers/zussen? Genetische bagage?… Mijn persoonlijk verhaal gaf de aanzet tot het opstarten van een platform en organisatie om andere donorkinderen te helpen. De afgelopen jaren zoveel mensen leren kennen, onderzoek gedaan, schandalen ontdekt en naar buiten gebracht, gesensibiliseerd, … steeds met een kritische stem ten aanzien van een industrie en beleid dat het welzijn van de kinderen die het produceert weigert in acht te nemen.
Donorconceptie blijft een zeer complex verhaal dat meer is dan de invulling van iemands onvervulde kinderwens. Het is de verwekking van een mens. Momenteel dehumaniseert onze maatschappij kinderen zodanig om tegemoet te komen aan een individueel verlangen. Een verlangen dat kost wat kost ingewilligd moet worden, zelfs al betaalt het kind hiervoor de uiteindelijke hoogste prijs. Tegen dit onrecht zal ik me altijd blijven verzetten.
In de queeste om het land wakker te schudden, schoof ik mijn persoonlijke zoektocht aan de kant. Vragen die er waren, verdreef ik naar de achtergrond. Misschien bang voor de antwoorden, want als je niet zeker weet, dan ligt de waarheid ergens in het midden en kan je nog kiezen.
Eén van de vragen die ikzelf had was of mijn zus, broer en ik dezelfde biologische vader hebben. Ja, we zijn een drieling die dezelfde baarmoeder hebben gedeeld. Meestal kan je dan aannemen dat we logischerwijs ook dezelfde biologische vader (moeten) hebben. De kans is gewoon gigantisch klein dat we verschillende vaders hebben.
Maar de kennis die afgelopen jaren werd vergaard leerde me ook dat het naïef is om zomaar een voorgeschotelde realiteit als waarheid aan te nemen.
Een drietal weken geleden was het zover. Met ons drietjes zakten we af naar de Forensische Geneeskunde afdeling in het UZ Sint-Rafaël ziekenhuis te Leuven. Wangslijmstalen werden afgenomen, een bloedstaal van onze moeder werd overhandigd en we kregen een kaartje mee met de vermelding dat er vanaf 30 juni om 9u voor de uitslag gebeld kon worden.
In aanloop van dat moment werd er veelzijdig gegrapt en gespeculeerd, niet alleen door mezelf maar ook door vrienden en familie. Mogelijke opties werden overlopen waaruit – voor mij althans – de optie ‘ik ga een andere vader hebben dan mijn broer en zus’ er uit sprong.
En toen was het zover. Donderdag kreeg ik uiteindelijk de professor aan de lijn.
1 drieling, 2 biologische vaders
Het DNA-onderzoek bewijst onomstotelijk dat mijn zus Sophie een andere biologische vader heeft dan Bernhard en ik. Ongeloof, verwarring, verstomming, bevestiging van een vermoeden, nog meer vragen, … een tsunami aan gedachten en gevoelens gingen er door me heen. Ik kan dit nog steeds niet bevatten.
Het doet vreemd. Ik zei altijd, dat wat ook het resultaat was, het niets zou veranderen. In wezen verandert er ook niets, maar het herschikt alles en zoveel. Het maakt me vooral droef omdat de zoektochten van mijn zus en ik, hierdoor scheiden. Ik nam altijd aan dat als ik zou vinden – een halfbroer/zus of biologische vader – ik voor ons alle drie zou vinden.
Mocht mijn zus biologische verwanten vinden dan zijn die enkel met haar verwant en vice versa. Er is een potentieel aan takken/boomkruinen die er bijkomen die we niet met elkaar zullen delen. Op een of andere manier scheiden onze wegen en dit doet pijn. In dit leven liepen we altijd naast elkaar. We always faced sh*t together.
Maar ik ben ook boos omdat we hier niet om hebben gevraagd en vooral het recht hadden om de waarheid van bij het begin te kennen zodat onverwachte wendingen ons niet als mokerslagen kunnen raken. Het zijn die extra’s die voortvloeien uit een onverschillige industrie die niet geeft om de nefaste implicaties die kinderen toegewezen krijgen.
En wat nu? Twee opties spoken door hart en hoofd. Beiden gekenmerkt door andere gevolgen en verwerkingsprocessen.
Optie 1: onze sociale vader dan toch biologische vader van 1 of 2 van ons?
Ookal beweert mijn moeder dat dit vermoedelijk niet het geval is: het valt pas uit te sluiten wanneer we dit kunnen laten testen. Daarom zal onze jongste broer (biologisch kind van onze sociale vader) aanstaande woensdag zijn DNA afstaan.
We moeten dan twee weken wachten voor de uitslag. Mocht de test uitwijzen dat iemand van ons toch het biologisch kind van ons vader is, dan werd deze persoon (of personen) heel zijn/haar jeugd niet alleen onterecht afgewezen, deze persoon heeft 12 jaar gedacht dat het een donorkind was. Van een mindfuck gesproken.
Optie 2: Verschillende spermastalen gemixed?
De arts zou mogelijks een cocktail van verschillende spermastalen kunnen hebben toegediend waardoor afzonderlijke bevruchtingen van eicellen werden veroorzaakt.
Er zijn reeds verhalen bekend dat artsen zich Brian Flanagan uit de film Cocktail waanden en een gemixt goedje baarmoeders inspoten. Onder het motto: “als het maar een kind oplevert” stond men er niet bij stil, wat voor gevolgen dit teweeg kan brengen bij de mensen die erdoor verwekt werden.
Maar er zijn ook reeds talrijke getuigenissen van broers en zussen die – ondanks de belofte en garantie van de arts – toch niet dezelfde biologische ouder/donor delen. Niet alleen kinderen, maar ook hun ouders, voelen zich enorm bedrogen.
Het voelt gewoon heel raar en bijzonder vreemd aan. Er bestaat geen handleiding hoe hier mee om te gaan. Het is een weg banen op gebied dat door derden werd bezaaid met valkuilen. Waarvan alle verwondingen letterlijk op de rekening van het kind komen te staan.
To be continued …
Groet,
Steph – Horizon , Tourist LeMC
www.donorkinderen.com
www.facebook.com/donorkinderenbelgie
@donorkinderen
Donorkinderen 
wat een doffe ellende, veroorzaakt door een extreem doorgedreven kinderwens van 1 mens. Ik vind dat kunstmatig maken van kinderen zo absurd en onnatuurlijk. Gelukkig hebben jullie elkaar nog, als broers en zussen. Alle 4 delen jullie een heel speciaal lot. Dit verbindt jullie hopelijk, voor altijd.
LikeLike