“Of ik hem kwam bedanken?” Ik keek hem aan alsof hij zich van conversatie had vergist. “Wat bedoelt u?” vroeg ik. “Ik ben wel de grondlegger van het huidige Belgisch donorconceptie-beleid”. Een grondlegger was echter hij niet, eerder een knecht van een aantal voorgangers die hem het recept der verwekking van donorkinderen had aangeleerd.
“Ik kom u niet bedanken. Ik kom u vragen of u weet wie mijn biologische vader is. Ik wil namelijk weten waar ik vandaan kom: ik wil weten wie ik echt ben.”
Hij stond op en begeleidde me richting exit. Het was toen dat hij had gehoopt dat ik zijn ego zou strelen. “Neen, ik kom u niet bedanken. Ik zou niet weten waarom. Of verwacht u een dankwoord voor al het leed en onrust die u en uw kompanen hebben veroorzaakt omdat jullie in een vlaag van grootheidswaanzin dachten er goed aan te doen volwassenen van geregulariseerde koekoekskinderen te voorzien? Zolang het geld in het laatje bracht, niet?”
Het is opvallend hoe vaak platitudes als ‘dankbaarheid’, ‘je bent toch blij dat je bestaat’ of ‘je was toch zo gewenst’ als zandzakjes bovengehaald worden telkens als een donorkind eindelijk de kracht vindt om aan de buitenwereld te tonen welke schade het onrecht aanricht(te). Emotioneel en psychologisch gegijzeld werd het ons vroeg aangeleerd eigen gevoelens, zelfs onze intuïtie te ondergraven zodat het plaatje blijft kloppen. Confirmeren zodat anderen vooral kunnen blijven negeren.
Buitenstaanders, ouders, artsen, … , zelfs andere donorkinderen maken zich hier af en toe schuldig aan. Begrijp me niet verkeerd: ik ben oprecht blij voor diegenen die niet hetzelfde lijden als ik en zovelen anderen ervaren. Maar het is niet omdat iemand anders ‘gelukkig’ is met zijn status, dat het een ander zijn fundamenteel gemis of het onrecht kan doen verdwijnen. Sommigen nemen of hebben genoeg aan het beperkte perspectief dat hen werd aangeboden. Ze zien de massale dehumanisatie van hun eigen soort (nog) niet in.
Het doet me soms denken aan het verhaal van Rosa Parks, die op een dag besloot haar plaats in de bus niet meer aan een blanke af te staan. Tuurlijk zullen er zwarte medemensen, maar ook talrijke blanke welverdieners, haar handelen als een overdreven reactie bestempeld hebben. Velen vonden zelfs dat de discriminatie die hen te beurt viel helemaal niet hoorde aangevochten de worden. Het was een maatschappij dat zijn grondvesten had gebouwd op een misplaatste en geïndoctrineerde ‘dankbaarheid’ zodat een hele gemeenschap onderdrukt kon worden. Het rookgordijn was niet meer dan de verhulling van een toegewezen minderwaardigheid.
Het huidige donorconceptie beleid kent soortgelijke fundamenten. Het werd gebouwd op een bepaalde vorm van arrogantie, machtslust en een totaal gebrek aan respect ten aanzien van de personen die er door verwekt worden. Want zouden donorkinderen echt gerespecteerd worden, dan zouden we nooit toelaten dat ze van fundamentele puzzelstukken worden beroofd: nl. hun echte identiteit en biologische familie.
Met de woorden “Kinderen zijn onze waardevolste schatten” eindigde vorige week Vlaams Parlementsvoorzitter Jan Peumans zijn dankwoord tijdens het jaarverslag van de Kinderrechtencommissaris. Als dat echt zo is, waarom staan we met zijn allen toe dat in de belangen van kinderen wordt gesnoeid?
Laat die onrechtvaardigheid je strijdvaardigheid aanwakkeren. Laat van je horen, zodat anderen niet met eenzelfde ongelijkheid worden geboren. Want je bent meer dan een invulling van een kinderwens: je bent een burger. En deze regering heeft de plicht om ervoor te zorgen dat haar burgers niet gediscrimineerd worden, laat staan dat een beleid gehanteerd blijft waarbij de rechten en integriteit van kinderen net door haar toedoen worden aangetast. De verandering start met ons.
Groet,
Steph
Donorkinderen 