Kerst-mis(je)

Een weemoedigheid overvalt me keer op keer wanneer sfeerverlichting de straten begint te sieren, dagen steeds korter worden, woonkamers opeens een boom hebben staan en zich files aan menig supermarkten beginnen te vormen.

Kerst … het feest van samenzijn met familie en geliefden, gepakt met grote en kleine attenties, ovenschotels, bubbels en nieuwjaarsbrieven die verbondenheid uitdrukken. Op zoek naar een cocon van gezelligheid hopen we het leven en de liefde te kunnen vieren. Zelfs de opgedrongen clichés dragen aan het geheel bij: ook dit jaar verwacht ik me aan de heruitzending(en) van Sound of Music, Home Alone, Mr. Bean, een bemoeizieke tante, de verplichte 3 zoenen en de klassieke mislukte kasserol van een ongedefinieerd familielid (ze lezen mee, dus ik kan geen echte namen noemen).

Maar kerst maakt ook leegtes zichtbaar(der). Lege plekken aan tafel, daar waar voorheen dierbaren een plek hadden. Sommigen ontnomen, anderen verlieten. Terugblikkend op het verleden, evalueren we het heden. We vieren, maar missen doen we evenzeer. Zelf heb ik in dit korte leven al heel wat lieve mensen moeten afgeven: mijn oma’s, mijn meter, mijn lievelingsnonkel, … maar ook in het vriendschapsveld werd de afgelopen jaren stevig gesnoeid.

We treuren voor wie er niet meer is, maar ook om wat nooit is geweest. Ikzelf verlang om mijn biologische vader, broers en zussen te mogen kennen. Op kerstavond, als voordeuren opengaan en families herenigd worden, zal ik stilletjes van binnen weer enkele tranen laten. Rouwend om het jaar dat voorbij ging en ons nog niet samen bracht. Droef om de verloren kostbare tijd, angstig door de wetenschap dat het mogelijks ooit te laat zal zijn.

Lieve onbekende familie van me, ik hoop dat jullie allemaal het goed stellen en het leven voor elk van jullie mild was. Over een paar dagen hef ik ook op jullie het glas en hoop ik nog steeds dat het mijne ooit het jouwe mag doen klinken.

Groet,
Steph