Gisteren werd bekend dat in een Nederlands ziekenhuis door een ‘procedurefout’ bij het IVF-laboratorium mogelijks de eicellen van maar liefst 26 verschillende vrouwen met de zaadcellen van de man van een ander koppel verkeerdelijk werden bevrucht. Momenteel weten we nog niet of er ook Belgische ouders of donorkinderen bij betrokken zijn.
Het ziekenhuis acht de kans ‘klein’ dat een vrouw zwanger is van de verkeerde man, maar het kan niet uitgesloten worden. De helft van de betrokken vrouwen is inmiddels zwanger of zelfs al bevallen. Maar in het lab werden ook embryo’s ingevroren en gestockeerd.
Ongewild zwanger of ouder van een donorkind: het zal je maar overkomen.
Het ziekenhuis plant binnenkort persoonlijke gesprekken met de betrokken ouders waar ‘mogelijkheden’ bekeken zullen worden. Als één van de weinigen durven we de vraag stellen: welke mogelijkheden?
Voor zij die reeds bevielen staat uiteraard een vaderschapstest te wachten. Voor zij die momenteel zwanger zijn, dan weer eerder een NIPT-test of een risicovolle vruchtwaterpunctie om te achterhalen of het kind al dan niet van de ‘juiste’ vader is. Wat als het kind met het verkeerde zaad werd verwekt: wordt het gehouden, afgestaan of geaborteerd? Is het ethisch te verantwoorden dat een gezond kind wordt geaborteerd op basis van het gegeven dat het werd verwekt met het foute zaad? Wat als er een tweeling tussen zit met verschillende biologische vaders? Wat met het recht van de biologische vader om zijn kind niet alleen te kennen, maar ook groot te brengen? Meteen een meervoudig ouderschapsplan uitwerken? Wat met de halfzussen, -broers die nu verspreid zitten over een 20-tal gezinnen? Wat met de ingevroren embryo’s? Stel dat het iemands laatste bruikbare eicellen zijn? Maar ook: wat met het natuurlijk recht van het kind om zijn beide biologische ouders, broers, zussen, … familie niet alleen te kennen maar er ook bij op te groeien?
Ophef alom. Terecht ook. Nu menig juristen zich de borst nat maken om precedenten van dit soort rechtszaken op Nederlands grondgebied te verkennen, start de teller van de mogelijke schadeclaims die hieruit zouden kunnen voortvloeien waarbij men zal trachten de emotionele schade in valuta om te zetten.
Het is haast cynisch te moeten opmerken dat gewilde donorkinderen bijna evenveel schade oplopen als de ‘ongewilde’ donorkinderen met 1 verschilpunt: de eerste groep was effectief besteld, de andere groep werd door een ‘procedurefout’ gemaakt.
De primaire groep heeft geen recht(en) om enig onrecht aan te kaarten, de secundaire groep – indien ze niet massaal geaborteerd werden – hebben dan weer wel een rechtsgrond om de absurditeiten van een industrie aan te kaarten.
Maar misschien is een overdaad aan liefde ook hier voldoende om dit rechtvaardigend toe te dekken?
Groet,
Steph
Donorkinderen 