Het gerecht van Brussel besloot vorige woensdag het advies van het Grondwettelijk Hof naast zich neer te leggen aangaande Delphine’s Boël verzoek erkend te kunnen worden als biologische dochter van Koning Albert II. Het gerecht had reeds uitstelgedrag vertoond toen het de hete aardappel aan het Grondwettelijk Hof had doorgespeeld wanneer de voorwaarden om het vaderschap te betwisten voor discussie vatbaar verklaard werden.
Het advies werd aan het gerecht bezorgd en even was er hoop dat ze de getoonde common sense eigen zou maken. Maar niets bleek minder waar. Delphine’s eis werd vertikaal als onontvankelijk geklasseerd.
Het gehanteerde argument en opengetrokken paraplu bleek het ‘bezit van staat’ te zijn. Een prinicipe dat als je lang genoeg voor de buitenwereld en wet als iemands kind gepercipieerd wordt, dit juridisch (zozegegd) niet meer gewijzigd kan worden. Perceptie en frauduleuze registratie staat gelijk aan juridisch ouderschap aka claimrecht over een kind, ongeacht of het kind al dan niet biologisch verwant is.
Gek is die redenering, als je vaststelt dat het juridisch ouderschap van de andere kant wel succesvol betwist (kunnen) worden: vaders die aan de hand van een vaderschapstest kunnen aantonen dat het kind niet van hen is. Onverwantschap lijdt dan tot het vervallen van ouderlijke verplichtingen, ongeacht de duurte in termijn waarin het kind door de buitenwereld als iemands wettelijk kind werd gepercipieerd.
En als het dan allemaal om perceptie draait: het gros van het land weet dat Delphine het kind van Albert is. Hij die wel een kind op een ander verwekken kon, maar niet man genoeg was om zijn verantwoordelijkheden op te nemen.
Dephine vroeg niet om verwekt, noch geboren te worden. Zij droeg zelf nooit bij aan de charade die volwassenen opzette. Doch is zij het kind van de rekening: weggestopt in de schaduw van haar vader’s verleden tracht ze daar waar anderen haar tekort deden voor zichzelf op te komen. Vechtend voor haar autonomie en dat van haar kinderen, neemt ze geen genoegen meer met onbeantwoorde vragen en rechters die liever blijven vasthouden aan een gedateerd familierecht. Ze gaat door met haar rechtszaak en gelijk heeft ze.
Wat zijn rechten, wetgeving en internationele mensenrechtenverdragen, als deze slechts eenzijdig afgedwongen of opgelegd kunnen worden? Het is onrechtvaardig dat diegenen die iets fundamenteel werd ontnomen jarenlang emotioneel en financieel moeten lijden/strijden om aanspraak te kunnen maken op iets wat hen onmiskenbaar toebehoort.
Eindigen doe ik met de woorden van Bart Eeckhout die een nagel-op-de-kop-opiniestuk voor De Morgen schreef.
“Delphine Boël blijft achter als de dochter van niemand. Niet van haar juridische vader, die haar niet echt meer wil (en die zij ook niet meer wil). Evenmin van haar biologische vader, die haar nooit gewild heeft. Dat lot moet zwaar om dragen zijn. Het is ook een klap voor talrijke lotgenoten, die vruchteloos op zoek zijn naar erkenning vanwege de man die hen verwekt heeft.
Recht
Dat had helemaal niet gehoeven. Natuurlijk is biologisch vaderschap niet absoluut. Gelukkig maar beperkt de band van een vader met zijn kind zich niet tot de verwekking. Maar een kind moet wel het recht hebben om te weten wie zijn ouders zijn.
De rechter had perfect die principes kunnen verzoenen door het feitelijk, juridisch vaderschap en het biologische vaderschap te onderscheiden. Europese rechtspraak toont de weg. Het vergt een bescheiden symbolische toegeving vanwege de ene, maar het zou de ander psychologische genoegdoening geven. Dat de rechter die galante uitweg niet verkoos, wekt achterdocht. Alsof een hoger, geprivilegieerd belang gediend moet worden.”
Groet,
Steph
Donorkinderen 