Reactie donordochter multi-spermadonor UZ Gent

Het leek wel een bom die maandag insloeg. De kranten stonden vol van “de Belgische spermadonor die misschien honderden kinderen verwekte”. Maar de bom sloeg bij mij enkele weken geleden in, toen diezelfde donor plots mijn biologische vader* bleek te zijn. 

Ik weet nu ongeveer 2 decennia dat ik verwekt ben met donorzaad. Vijf jaar zocht ik naarstig naar antwoorden, herkenning… ondanks alle wegversperringen die artsen, ziekenhuizen en slechte wetgeving me in de weg hadden gelegd.

En plots was hij daar. Hij had zijn DNA laten opnemen in één van de DNA-databases waar ook mijn DNA-staal in zat. Hij was ook op zoek naar ons. Dit is het relaas over wat dat met mij deed toen niet alleen mijn vader, maar ook de getuigenis van Mies de koekjes naast de koffie werd, zodat fertiliteitsartsen zich konden verkleden als de nobele helden die zogezegd van niets weten om dan een oproep voor een nationaal register te lanceren.

Dinsdagochtend, 7u. Net wakker en ik lees het interview in De Standaard waarin Dr. Tournaye toegeeft dat 6 kinderen pre-2007 zeker niet de norm was en stelt dat Paul Devroey wensouders nooit zou hebben voorgelogen. Ik voel me misselijk. Ik ben kwaad. Ik voel de tranen opkomen. 

Sinds het nieuws gisteren bekend werd gemaakt, voel ik me een beetje “in het oog van de storm”. But I had it coming, wellicht. Ik ging ermee akkoord dat de moeder van mijn broer een opiniestuk publiceerde. Ik vond het zelfs heel straf van haar dat ze het voor ons – donorkinderen op zoek naar antwoorden – wou pleiten. Ook mijn “kersverse” vader kwam aan het woord. Ook hij wou goed doen. Hij wou helpen om het debat op gang te brengen. Ik ben hen beiden dankbaar dat ze mee in deze strijd willen stappen.
Ik adviseerde mijn vader, toen we wisten dat er een interview zou komen, om vooral niet de social media te volgen. Als donorkind weet ik namelijk dat, wanneer het op de publieke opinie aan komt, we altijd aan het kortste eind trekken. Zelfs mensen die dicht bij ons staan, geloven niet altijd als we zeggen dat de fertiliteitsindustrie een grote beerput was en is.

Ik ben al jaren bezig met mijn zoektocht en hoor ook dezelfe verhalen bij anderen. Wensouders waar ook beloofd was dat ze volle broers en zussen zouden grootbrengen, maar die na een commerciële DNA test zien dat het niet zo is. (DNA doesn’t lie). Volwassen “donorkinderen” die halfjes vinden die dezelfde genetische aandoeningen hebben. Volwassen “donorkinderen” die niet van een anonieme donor blijken, maar wel van de gynaecoloog bij wie hun moeder te rade ging – of zelfs van vrienden of familie van die gynaecoloog. Wensouders waaraan werd beloofd dat er max. 6 kinderen per donor werden gemaakt, een belofte die dokters eigenlijk niet konden maken, want 1) er was geen register of degelijke registratie en 2) zoals Dr. Tournaye in De Standaard getuigt, was eerder 50 de norm en niet de uitzondering. 

Dit is onze werkelijkheid. Geen Hollywoodverhalen, al heeft het er soms veel van weg. Toch worden wij niet geloofd als we zo’n feiten naar buiten brengen en volgt de publieke opinie steeds wat “mijnheer dokteur” zegt. Want die weet het wel beter. Dit was ook wat onze ouders vroeger dachten. Ook zij komen nu bedrogen uit.

Het advies dat ik aan mijn vader gaf, volgde ik echter zelf niet. Ik heb met argusogen de social media pagina’s van de kranten gevolgd. Los van alle grapjassen die erop reageerden – lachen mag, mensen die niet betrokken zijn, weten niet hoe het allemaal voelt – schrok ik van de vele mensen die het nieuws niet geloofden, die met de vinger wezen naar mijn vader.

Maar mijn vader is hier niet verantwoordelijk voor. Hij werd gevraagd terug te komen. En hij niet  alleen. Er zijn nog zo’n multi-donoren die, o.a. in UZ Gent, veel te veel doneerden. Dr. Comhaire maakt er zich makkelijk van af met de bewering dat veel van mijn vader zijn sperma wellicht werd gebruikt voor tests in laboratoria. Kan hij dit bewijzen? Dat denk ik niet. Er werd nooit iets geregistreerd. Er werd zelfs geen bloed geprikt. Geen tests, geen screening nochtans de taak van diezelfde arts.

Hoeveel mensen hebben zo nietsvermoedend een kind met genetisch bepaalde ziektes gekregen? Ook weer kinderen van de rekening. En de publieke opinie en politiek, die zwijgen en laten het gewoon toe.

Wanneer wordt er eens in deze beerput geroerd? Laat de dossiers die liggen te beschimmelen in de kelders van de ziekenhuizen – als ze al niet vernietigd zijn – doorlichten… Roep de dokters op om onder ede te getuigen in een parlementaire zitting… Roer toch eens in de beerput.

Wij zijn ook burgers van dit land, maar naar mijn gevoel zijn onze rechten ondergeschikt. Ik word hier boos en verdrietig van en vraag me af hoelang dit allemaal nog wordt toegedekt.

Een donordochter

* Ik verwijs in dit stuk naar de donor die mijn ouders kregen toegewezen als mijn vader. Want biologisch en genetisch is hij mijn vader. Hij is niet mijn papa, dat is de man die me grootbracht. Zo leg ik de nuance en maak ik het verschil tussen de twee. Van mijn papa heb ik heel wat geleerd, van mijn vader heb ik mijn genen en ‘zijn’ geërfd.