20 november … niet zomaar een dag, maar dè dag dat we de inwerkingtreding van het Verdrag voor de Rechten van het Kind niet alleen herdenken maar ons ook herbronnen aan de rechten die we als samenleving aan alle kinderen dienen te waarborgen, zodat elk van hen volwaardig, integer en in veiligheid zich ten volle kan ontplooien.
Elke verjaardag van het Verdrag, is het moment waarop we terugblikken, evalueren evenals detecteren maar ook signaleren.
En dat deed de Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen afgelopen woensdag toen hij zijn jaarverslag in het Vlaams Parlement voorstelde.
Hij en zijn team zijn er in de eerste plaats voor alle kinderen die gekneld geraken tussen hamer en aambeeld. Zij spreken wanneer de stem van een kind niet meer gehoord wordt. Ze vertegenwoordigen de rechten van het kind en zien er op toe dat de volwassenen die het beleid uittekenen kinderen en hun rechten niet vergeten.
Vanop afstand, waakzaam maar ook heel concreet zorgen ze ervoor dat we als samenleving onze verantwoordelijkheid nemen waarbij we trachten het onderscheid te doen vervagen, zodat elk kind gelijke rechten evenals gelijke kansen kan kennen.
Want elk kind verdient dit, ongeacht de foute keuzes die ouders soms maken, fysieke beperkingen, godsdienst, verblijfstatus of levensomstandigheden waarin ze opgroeien.
Nelson Mandela zei ooit: “There can be no keener revelation of a society’s soul than the way in which it treats its children.” en hij kon niet meer gelijk hebben.
Veel, misschien zelfs alles, vertrekt vanuit de erkenning maar ook toekenning van waarden en rechten aan die mini-mensjes die ons de verloren verwondering, idealisme, positivisme en optimisme (terug)schenken.
Hun rechten, zijn onze verplichtingen. Een kleine weergift voor hun bijdrage om ons leven in te kleuren.
Het jaarverslag citeerde ook een aantal vragen die het commissariaat het afgelopen jaar had gekregen. Eén van hen besloeg het volgende:
Donorkind zoekt vader
Ik ben donorkind en ik heb geen vader. Ik ben 11 jaar en heb al veel gezocht naar mijn papa maar zonder resultaat. Ik las dat het in België bijna onmogelijk is om je donorvader te leren kennen. Is het mijn recht om mijn vader te kennen?
Het kinderrechtencommissariaat kond het meisje niet meteen helpen. Onze wet verbiedt namelijk dat kinderen die onder anonieme noemer worden verwekt toegang krijgen tot hun afstammingsinformatie.
Contradictio in terminis
Als samenleving ijveren evenwaardig te handelen uit het algemene welzijn van kinderen. Hierbij trachten we niet te discrimineren of proberen we een plaatsgevonden discriminatie recht te zetten.
Zo erkende het Vlaams Parlement het belang van afkomst of kennis over biologische ouders, toen ze dit jaar het Decreet binnenlandse adoptie goedkeurde, waarbij geadopteerden het recht krijgen om hun dossier in te kijken. Want afkomst omsluit meer dan wat medische informatie, het is een essentieel (soms existentieel) stuk identiteit van een kind, een mens.
Daarom is het haast niet te vatten dat een aantal Belgische partijen, Open VLD en Groen, een groep kinderen nog voor hun geboorte bewust en met voorbedachten rade rechten wenst te ontnemen. Meer nog, ze draagt zelf bij aan de creatie van die generaties. De belangen en welzijn van het kind zijn ondergeschikt aan de invulling van een onvervulde kinderwens. Beide partijen weigeren de gevolgen voor die kinderen au serieux te nemen, sluiten oren en hart daar de kreten van de industrie nu eenmaal aanlokkelijker klinken.
Zo achten ze de keuzevrijheid van wensouders en donoren van een hogere aard, eentje die de latere keuzevrijheid van het kind onvermijdelijk van tafel veegt. Doch is het dat kind, die mens die er de meeste gevolgen levenslang zal ondervinden.
Wat voor ouders, maatschappij, politici zijn we als we de belangen van onze kinderen niet voor de onze zetten of ze minst trachten te includeren?
Ik hef het glas voor de vergeten kinderen, zodat ze weten dat ze niet vergeten zijn, dat er verandering op komst is en we ondertussen al heel wat mensen hebben gevonden die samen met ons hun stem zullen laten weerklinken.
Oprechte dank aan het Kinderrechtencommissariaat om ons niet te vergeten, en ook dit jaar zij aan zij staan in de queeste om gelijke kansen en rechten te bewerkstelligen voor alle kinderen. We zijn het meer dan waard.
Groet,
Steph
Donorkinderen 