Men Selling and Buying Babies 

· door

Het circus van Men Having Babies landde begin deze maand voor een zoveelste keer in Brussel. In het kielzog van de ’non-profit’ organisatie een heus sales-team aan (inter)nationale surrogacy-providers die allemaal zelf het event sponsorde. Voor zij die de brochure erop naslaan, merkt al snel op dat zo goed als de helft van tourende uitbaters hun eigen winkels hebben opgestart nadat ze zelf op zulke manier hun kinderwens of die de inwilliging van die van een ander hen geld heeft opgeleverd.

Inzettend op het creëren van een zo breed mogelijk aanbod, volgt de vraag automatisch. Ditmaal zakten 250 hoopvolle en kapitaalkrachtige kandidaten naar Brussel af om te horen over welke opties ze kunnen beschikken om aan een gepersonaliseerde gecertificeerde perfecte baby te geraken.

Als locatie voor de grote muizenval werd The Hotel gekozen, waar je ook dit jaar aan reductietarief – en speciaal voor de beurs – een kamer kon boeken. Vreemd om naast de handtassen in de lobby, daar ter plekke ook voor een kind te kunnen shoppen.

In het assortiment zo goed als alles mocht je eicellen, baarmoeders, verzekeringen, fertiliteitsbehandellingen of aangepaste juridische documenten tekort komen. Ter plekke had je trouwens ook keuzemogelijkheden inzake verschillende eiceldonor- en draagmoederagentschappen, advocatenkantoren, fertiliteitsklinieken, verzekeringmaatschappijen, … kwestie van elke speler tegen elkaar te kunnen uitspelen maar ook de beste deals in wacht te slepen. Nieuw voor ons was de ’sibling discount’ waar je als je twee draagmoeders tegelijkertijd zwanger laat worden je niet optelsom van de twee afzonderlijke zwangerschapsuitbestedingen dient te betalen. Van een commerciële geste gesproken, niet?

Aftrappen deden ze vrijdagavond met een debat en info-sessie over vooroordelen en stigma’s rond draagmoederschap bij homokoppels. De fictieve kortfilm Tristan werd vertoond waarin een mede-vader groot onrecht aangedaan wordt wanneer hij van de crèche-verantwoordelijke zijn dochter niet naar huis meekrijgt omdat hij niet kan aantonen dat hij ook haar vader is. Wanneer de verantwoordelijke de geboorteakte van de peuter bovenhaalt en polst waar de vrouw op de geboorteakte is, antwoordt hij: ‘dat is de draagmoeder, die heeft niets meer met ons te maken.’

Met de woorden ‘You all God willing one day are going to be all gay parents and surrogacy parents’ zette Ron Poole-Dayan (Executive Director MHB) de rest van de avond in. Het is haast komisch dat Ron het woord God in de mond neemt, daar deze Almachtige het hele weekend nergens te bespeuren viel. Heel wat mensen met Godscomplexen en financiële belangen daarentegen wel. Zo heb je de Baby Guarantee Programm waar je aan een vaste prijs ongelimiteerd voor een baby kan gaan. Mocht je toch zonder baby naar huis moeten krijg je een volledige refund en zijn bijkomende complicaties ook gedekt.

Goochelen met woorden en rechten
Met enige trots en wat name&place dropping toonde Ron de PowerPointpresentatie die hij gebruikt om beleidsmakers ervan te overtuigen dat commercieel – of zoals hij het noemt: gecompenseerd – draagmoederschap niet als kinderhandel en uitbuiting van vrouwen mag beschouwd worden. Zo stelt hij dat draagmoederschap enkel een middel is zodat homo’s hun recht op gezinsleven en voortplanting kunnen uitoefenen. Het niet toelaten is zogezegd het schaden van individuele rechten en dus ook de rechten van een hele groep. And I quote: it about balancing rights and find the right formula to have our rights and everybody’s rights to live in harmony. Het enige wat nog ontbrak was een eenhoorn, maar geen paniek die verschijnt zo.

Dat de tegemoetkoming aan deze rechten ten koste van fundamentele mensenrechten van kinderen en vrouwen gaat, liet hij makkelijkheidshalve achterwege. Zo hebben kinderen namelijk het fundamentele recht om niet alleen hun echte afkomst te kennen, ze hebben ook het recht om hun (gehele) biologische familie te kennen en er bij op te groeien. Tenzij niet anders kan, maar dit impliceert dan een noodzaak, niet een voorbedachte intentie.

Daarnaast hebben vrouwen het recht om hun leven niet in gevaar te brengen omwille van een zwangerschap noch dat ze tot een abortus gedwongen kunnen worden. Op het verlies van deze rechten werden door de organisatoren en providers alvast prijzen geplakt die je op hun website kan terugvinden. 

I want what the fertile hetero couple is having
Vertrekkend vanuit het recht van hetero’s om te trouwen, werd geïmpliceerd dat hier een automatisch recht uit voortvloeit om kinderen te krijgen. Voor zover ik kon nagaan bestaat het recht op een kind niet. En het is niet omdat je je niet kan voortplanten binnen je relatie – net omdat je eicellen en een baarmoeder mist – dat dit alles beschikbaar gesteld moet worden.

Het ging zelfs zo ver dat Ron opwierp dat draagmoederschap gebruikt wordt om homorechten te demoniseren, maar ook omgekeerd: homo’s zouden gebruikt worden om draagmoederschap te demoniseren. I citeer Ron: ‘Omdat homo’s zich niet kunnen verbergen – heteroseksuele koppels wel – dragen enkel homo’s de last om draagmoederschap te moeten bepleiten. En als er voor draagmoederschapsrechten en aanvaarding gepleit wordt, er bondgenoten in de gehele homo-gemeenschap moeten zitten’.  Dixit Ron again: ‘They (other gay people) need to understand that if they allow us to be demonised it has to do with an entire community.’

Valt dat dan even tegen dat Lorin Parys, een Belgische politieker en homo, klacht tegen de beurs heeft ingediend. Dit deed hij trouwens niet uit anti-gay overwegingen maar omdat hij van mening is dat kinderen nooit of nimmer koopwaar kunnen en mogen zijn.

Don’t punish the children 
Eindigen deed Ron met de leuze ‘Don’t punish the children’ waarbij hij met vinger wijst naar de overheden die moeilijk doen om kinderen burgerschap toe te kennen omdat hun 2 vaders wetgeving in eigen land omzeilden om in het buitenland een kind te gaan shoppen. Het aantal fait accompli’s in verschillende landen is haast niet meer op 1 hand tellen.

Het toont bovenal aan dat zulke volwassenen voornamelijk voor eigen belangen gaan en niet terugdeinzen om een pasgeboren baby in te zetten om het land waar zij burger van zijn voor blok te zetten. Kinderen horen in dit geval inderdaad niet gestraft te worden, de verantwoordelijke betrokkenen die het kind in die positie brachten, echter wel.

Slide presentation Ron Poole-Dayan

Surrogacy bootcamp: ready, set and go 
Je moet het hen wel nageven dat de organisatoren van deze beurs goed hebben nagedacht over hun strategieën om zowel leads als beleidmakers binnen te halen. Met een ritmische pas en een overload aan informatie wordt de landkaart van surrogacy- ‘journey’s’ aan de man gebracht. Starten doen ze met de vraag aan de aanwezigen om hun toekomst te visualiseren: wanneer zie je jezelf met kinderen, hoeveel kinderen, welk geslacht, met of zonder groot leeftijdsverschil tussen hen, …

Eens deze individuele wortel is voorgehangen, gaan ze pragmatisch en met een waaier aan providers aan de slag om dat toekomstbeeld te evenaren. Subtiel toch manipulatief worden ze als schapen een bepaalde richting uitgestuurd. In meeste gevallen omvat het een meerjarenplan waardoor de providers nog dieper in zakken kunnen graaien. Het zijn de truken van de foor, die onze eigen Belgische fertiliteitsindustrie evenzeer goed kent en hanteert.

Draagmoeder als superheld 
Het is niet de eerste keer dat een industrie een bijdrager tot een heldenstatus vereffent. In verleden waren dat de eicel- en spermadonoren, althans om ze te rekruteren. In aantal sessies op deze beurs benoemden ze draagmoeders zelfs als de Captain Marvel en WonderWomen van onze maatschappij. Dè vrouw die enkel verlangt naar een band met de wensouders, niet met het kind want dat wil ze niet houden. Wel wil ze foto’s en een jaarlijkse kerstkaart ontvangen.

Zowel industrie als wensouders verkiezen dat het kind niet met een eicel van de draagmoeder verwekt wordt. Die biologische link lijkt eerder dreigend. Wat ze wel willen is dat het kind zeker van 1 van de vaders afstamt. Een mini-me of mini-us als er met een spermacocktail van beide vaders gewerkt wordt, maar bovenal omdat via afstamming juridisch ouderschap toegekend kan worden. Aan tweedehandskinderen doen ze liever niet, liever eentje van eigen makelij.

En toen moest de infosessie over eiceldonoren nog plaatsvinden. De ware aard van het commerciële beestje werd pas echt zichtbaar toen men toegaf dat belangrijkste selectiecriteria de aantrekkelijkheid en lengte van de eiceldonor was. Zo tel je voor de eicellen van een model 50.000 dollar neer. Ze zijn dan ook de ‘eenhoorns’ uit de catalogus, er wordt er zelfs specifiek naar gescout.

Voor eicellen van girls next door – die best ook wel aantrekkelijk zijn hoor – betaal je ‘maar’ 8.000. Het absolute dieptepunt was toen een provider toegaf dat de meeste eiceldonoren het voornamelijk voor het geld doen: om hun studies af te betalen maar ook om te reizen en jawel, om neptieten te steken.

Men zou denken dat zalen gevuld met mensen die – ondanks alle onzekerheden – bereid zijn heel wat tijd en geld te investeren, hun kinderwens diep van binnen voelen branden. Een verlangen dat zichtbaar naar boven komt borrelen wanneer een echt kind ten tonele verschijnt.

Het gekke is dat wanneer op de beurs de voorbeeldmodellen ter demonstratie van het concept en geslaagde verwezenlijkingen tijdens recepties naar binnen werden geloosd, er geen grotere desinteresse vastgesteld kon worden.

Wat ons dan eerder de vraag doet stellen: vertrekt de wens vanuit een effectief verlangen of eerder iets wat je ook in huis hoort te halen wanneer je in deze Westerse maatschappij probeert mee te draaien?  

Wettelijke kaders en flaters
Aan de Belgische politci die de noodzaak-kaart van wettelijke omkadering voor draagmoederschap trekken, wens ik de volgende reflectie voor te schotelen: hoe is het wettelijk kader mbt donorconceptie voor donorkinderen tot op heden uitgedraaid? Idem voor adoptie trouwens. Hoe loopt het daarmee?

Misschien eerst die praktijken grondig evalueren, rechtzetten en de belangen als rechten van die kinderen/mensen effectief voorop stellen, in de plaats van jullie terug te laten verleiden om de catalogus voor de fertiliteitsindustrie en wensouders uit te bereiden en volgende generaties aan ondergeschikte burgers het leven in te sturen?

De taak van een overheid is trouwens niet het faciliteren en inwilligen van zoveel mogelijk kinderwensen. Het beschermen van rechten, belangen en welzijn van kinderen daarentegen wel. 


Groet,
Steph

P.S. hier de link naar een compilatie van mensonterende verkooppraatjes op de beurs





Plaats een reactie