Een Britse jonge vrouw lanceerde vorige week op een besloten volgende vraag: ze wou van volwassenen donorkinderen weten of we al dan niet te veel problemen hadden met onze onbekende afkomst. Zij en haar vriendin willen graag namelijk een kind. Het liefst van al willen ze dit kind verwekt zien met het zaad van een man die nooit een gezicht zal krijgen. En dit omdat ze als wensmoeders/ouders niet geconfronteerd willen worden met een 3e partij die later mogelijks deel zal uit maken van de leefwereld van ’hun’ kind.
Dat ze in land wonen waar behandelingen met anoniem zaad verboden is, leek haar niet te deren. Ze zullen kost wat kost de kinderwens op hun manier invullen, ookal is deze in strijd met de wet. Het gebrek aan fundamentele informatie ten aanzien van het kind zelf, zal worden gecompenseerd door de liefde waarmee het kind grootgebracht zal worden. Ondanks de tientallen oprechte reacties en onderbouwde argumenten van donorkinderen (maar ook ouders) die getracht hebben om hen een breder perspectief te schetsen, staat hun besluit vast: ze kiezen voor een anonieme donor.
In diezelfde week bereikte me het verhaal van jongeman die besloot spermadonor te worden nadat zijn vriendin hun kind had laten aborteren. Hij dacht iets goed te doen, maar de vrouwen die hij hielp, hielden zich uiteindelijk niet aan de afspraak: ze verbraken alle contact eenmaal het kind geboren was. Nu pas ziet hij in hoe egocentrisch de invulling van iemands kinderwens is. Het gaat nooit of zelden over de belangen van het kind. De belangen die worden aangehaald zijn de verpakte belangen van de (wens)ouder(s). Niet meer en ook niet minder. Hij heeft spijt dat hij ooit een spermadonor is geworden en hoopt dat de kinderen niet te hard zullen lijden door hetgeen hen is en wordt aangedaan. Hij wacht nu het moment af dat de kinderen groot genoeg zijn om te gaan zoeken. Met open armen zal hij hen opwachten.
Maar het hart en hoofd zitten ook gevuld met de getuigenissen van andere donorkinderen. Sommigen van hen zijn ondertussen echte vrienden geworden. Hun afzonderlijke verhalen draag ik met mee terwijl ik het pad tracht te banen zodat anderen niet of minder hoeven te lijden. Ik denk aan het meisje die me vertelde dat de onrust van het niet weten soms zodanig de overhand neemt dat ze zichzelf is beginnen te snijden. Of ik denk aan de jonge mama die zoveel mogelijk spiegels tracht te vermijden zodat ze niet naar zichzelf hoeft te kijken. Ze heeft het gevoel dat ze in het verkeerde lichaam zit: haar uiterlijk past niet bij het gezin waar ze in opgroeide. Maar ook de 11-jarige jongen die zich in steek gelaten voelde omdat de spermadonor niets met hem wou te maken hebben, heeft me nooit losgelaten. En nog zoveel meer.
Het zal je dan ook niet verbazen dat wanneer een donor me contacteerde om mijn mening te vragen over het gegeven dat een wensmoeder alle contact had verbroken toen ze van een drieling was bevallen, me het even hoog zat.
Ik heb het stiekem voor meerlingen. Is het omdat ikzelf de baarmoeder moest delen, ik weet het niet. Bij de aanblik van de foto van die drie ukjes, zag ik mezelf, mijn broer en mijn zus liggen.
De teller van zijn aantal (zwarte markt) donorkinderen staat ondertussen op 4, hij heeft zelf een paar eigen kinderen maar heeft ook gedoneerd in een Belgisch centrum. De eerste moeder liet de naleving van hun afspraak na, toen de spruit was geboren. Na een heuse online zoektocht kon hij het kind traceren. Maandelijks bezoekt hij nu de website van de school in de hoop een glimp van haar te kunnen opvangen.
Hij zocht rechtvaardiging en troostende woorden. Hij kreeg van mij het tegenovergestelde. Ik kan en zal nooit begrijpen hoe volwassenen achteraf de schouders ophalen wanneer een door hun opgestelde constructie in elkaar zakt. Het zijn vaak constructies waar de grootste verliezen aan de kant van het kind worden geleden. Allerei excuces en platitudes worden gehanteerd om eigen handen in onschuld te kunnen wassen. Over 16 jaar zullen zijn donorkinderen hun lijden en zoektocht aankaarten. Dezelfde impact en implicaties ondervinden, alleen in een ander tijdperk – zucht -.
Hoe meer er wordt gescandeerd dat het welzijn van wensouders wordt aangetast wanneer een kinderwens onvervuld blijft, hoe groter de verantwoording van een beleid dat het welzijn van kinderen opoffert om hier aan tegemoet te komen. Niets kan rechtvaardigen dat we onze kinderen fundamenteel beschadigen. Onder goedkeurend oog van Vadertje Staat rollen de geregulariseerde koekoekskinderen van de band. Gebukt onder de grootste gevolgen van dit alles, zoeken we ons een weg in dit ‘geschonken’ leven.
Elke dag worden er kinderen verwekt, geboren, hun afkomst en biologische familie ontnomen of losgekoppeld. Het is andere kant van de wand waar zelden wordt overgekeken omdat de metaforische muren rond het binnenkoertje zodanig hoog werden opgebouwd.
Zolang onze overheid, maar ook deze maatschappij, er niet alles aan doet om de belangen van kinderen op de voorgrond te plaatsen, zetten we niet alleen de poort naar commercialisatie, maar ook de verdere dehumanisatie van het menselijk leven, wagewijd open. We herleiden onze kinderen naar een objectieve invulling van een subjectlief verlangen waarbij we -afhankelijk van de ongemakkelijkheidsfactor van derden – fundamentele belangen ontnemen.
Een kind is meer dan een invulling: het is mens. Hoe lang zal het nog duren voor hun welzijn in acht wordt genomen?
Groet,
Steph
Donorkinderen 